1 .Gorbeia (1.482m)
2010eko uztailean hasi zen erronka: ‘8.000m-ra 8 etapatan, WOP bandera eramaten’.
Lehenengo etapa hau Gorbeian hasi zen (1482m), Bizkaiko eta Arabako mendirik ezagunenean.
2. Hiru Erregeen Mahaia (2.446m)
Gailur honetan, Nafarroa, Aragoi eta Bearnoko Bizkonderria (Frantzia) elkartzen ziren, eta hortik datorkio izena. Euskal Herriko mendirik garaiena eta mitikoenetakoa da.
3. Taillón (3.114m)
Taillón tontorra, Punta Negra izenez ere ezaguna, Pirinioetako gailur bat da, Espainia eta Frantziaren arteko mugan kokatua, Ordesa eta Monte Perdido-ko Parke Nazionalaren barruan.
4. Copacollo (4.835m)
2012an laugarren etapa lortu zen Copacollo sumendiaren igoerarekin Txilen (4.835 m).
5. Nido de Cóndores (5.570m)
Etapa honetan 5.000 metroko igoera burutu zen, Nido de Cóndores (5.570m). Handik Aconcaguara igo zen (6.960m), Amerikako gailurrik garaienera.
6. Paiju Peak (6.610m)
2014ko udan, Iñurrategik, Vallejok eta Zabalzak Paiju Peak-en hegoaldeko aurpegi esploratu-gabea koroatzeko asmoa zuten. Izan ere, 6.610 metroko kolosoa da, 1.000 metro baino gehiagoko zutabe bertikala du, eta, igo ahala, horma berean bibak egin behar da, ‘kapsula estiloan’, hau da, kanpamendu zintzilikarietan, dendak edo hamakak instalatu behar dira altueran aurrera egiten den bitartean; izan ere, horman sartu ondoren, ez da berriro lurra ukitzen bidea amaitu arte.
Abentura 2014ko ekainaren 23an hasi zen; egun horretan, hiru mendizaleak Pakistanera abiatu ziren, eta zazpi egun geroago, Paiju mendiaren oinean, 3.400 metroko altueran, beren kanpo basea instalatu zuten. Eskalada egiteko behar den materiala 5.200 metroraino eramateko eta egokitzeko jardunaldi batzuk egin ondoren, Iñurrategik, Vallejok eta Zabalzak, uztailaren 19an, Karakorum mendikateko mendirik ikusgarrienetako baten esploratu gabeko horma batetik bide bat irekitzeko erronkari ekin zioten.
Bederatzi egunez harri bertikaleko horma batetik zintzilik egon ondoren, eta Juan Vallejok gailurra egiteari uko egin behar izan zion harri batekin istripua izan ondoren, Iñurrategik eta Zabalzak uztailaren 26an lortu zuten Paiju Peak-en hegoaldeko isurialde horretako tontorrera igotzea.
7. Chamlang (7.319m)
2015eko udazkenean, WOPeak taldea, Iñurrategi, Vallejo eta Zabalzarekin, 2015eko irailaren 19an abiatu zen Nepalera, Hunku haranean altxatzen den mendi ikaragarriari buruzko informazio oso gutxirekin. Bost espediziok bakarrik lortu zuten Chamlangen gailurra egitea, eta, beraz, soilik 18 pertsonak zapaldu zuten mendi horren tontor Nagusia, alpinismoaren historian zehar.
Espedizioa estilo alpinoan egingo zen, soka finkorik gabe, altuerako kanpamendurik gabe, Alberto, Juan eta Mikel bakarrik euren motxiletan kabitzen zitzaien oinarrizko ekipoarekin, zakuekin eta hurbilketan eta itzuleran babesteko denda batekin. Aukeratutako bidea 1986an bakarrik egin zuen japoniar espedizio batek, estilo astunean, 17 alpinista eta 4.000 metroko sokarekin.
Eguraldi partea jaso zuten, ez oso argia, baina aklimatazioa amaitu ondoren, basetik irtetea erabaki zuten urriaren 18an. Mendebaldeko ertz luzea zuten aurretik, uste baino igarobide konprometituagotzat jo zena. “Ertzak asko harritu gintuen. Oso zorrotza da, esposizio handikoa, giro handikoa. Gainera, haize bortitza izan genuen. Une oro adi egon behar izan genuen”, gogoratzen du Juan Vallejok. Ertzetik ibili ondoren, 6.600 metroko altueran bibak moduan pasa zuten gaua. “Gau hartan sekulako haizea egin zuen, goizean beherantz joateko asmo osoarekin esnatu eta dena jaso genuen”, Mikel Zabalzaren esanetan. Baina dena jaisteko prest zegoenean, haizeak pixka bat amainatu zuen eta gailurrera igotzen saiatzea erabaki zuten. “Hasieran, haize asko aurkitu genuen, eta elur-baldintza oso txarrak, baina, ondoren, korridore batean sartu ginen. Korridore horretan, babestuago geunden, eta elur-baldintzak hobetu egin ziren.” Korridore horrek urriaren 19ko eguerdian eramango zituen gailurrera, bidaia hasi eta hilabete bat geroago justu. “Haize eta hotz handiarekin iritsi ginen gailurrera, oso pozik erabaki egokia hartu genuelako”, adierazi du Zabalzak.
8. Bizitza. Gailurrik garrantzitsuena
WOPeak proiektua 7 urte eta gero bere amaierara heltzen da, Valerio Annovazzi alpinista-ren erreskatea gure zortzigarren etapa bezala ontzat ematen.
2016an, Alberto, Juan eta Mikel zortzigarren urratsa Gasherbrum mendietan egitea erabaki zuten. Ezin izan zen izan, elurrak, aukeratutako bideetan, zuen egoeragatik. 2017an berriro saiatu ziren. Aklimatazioa oso azkarra izan zen, baina elur pilaketa handia eta meteorologiaren kontra topo egin zuten berriro Karakorumen.
Gailurrara eraso saiakerak hasi ziren. Konpromiso-maila oso handia zen ibilbidean, baina meteorologiak atzera eginarazi zion saiakerari, ahalegin guztiak egin ondoren. Arrisku-maila gehiegizkoa zen. Kanpo basera jaitsi behar izan zuten, makal samar.
Eta orduan Juan-en deia. “Mikel, eskuko satelite telefonoa berrezarri behar dugu” “Ondo zaudete?” “Goazen gora, pertsona bat dago Canpo 3 GII-ko ohiko bidetik zailtasun handiekin”. Tentsio handiko egunen ondoren. Deia 3. canpotik. “Mikel bizirik dago! Canpo 2ra jaitsiko dugu” eta hurrengo eguneko amaiera zoriontsua Valerio Annovazzi, Gasherbrum-eko campo basera jaistea lortu zutenean.
Hori da The Walk On Project-etik sinesten dugun gailurra eta WOPEAKen funtsa. Ez dago gailur garrantzitsuagorik: Bizitza; bidea bera. Ez dago erronka garrantzitsuagorik benetakotasunez egitea baino, zure balioei leial izaten saiatuz, zure mugak eta akatsak ezagutuz, haiengandik ikasiz eta gaindituz. Bizitza konpromiso nagusi gisa. Norberaren bizitzarekiko eta gure esku dagoenarekiko konpromisoa.
Argi zegoen. Ez zegoen gailurrik. WOPeak-ek hor bukatu behar zuen, Gasherbrumetako oinarrizko eremu horretan, nekearen arteko irribarrez gainezka, bizitzaz gainezka.
Eta horrela amaitzen da bidaia hau; hasi bezala: Bizia emanez ia itxaropenik ez zegoenean. Mila esker etapa luze hau posible egin duzuen hainbat eta hainbat laguni. Bideak jarrai dezan gaituz eta ahalbidetuz. Etapa hau hamaitzen da bide berriak ibiltzen hasten.
“Bizitza amaitzen ez den zikloa delako; abian jartzen gara”
